Kościół św. Kazimierza w Kartuzach

Budowa kościoła odbywała się w latach 1885-1887 (według niektórych źródeł w 1883 roku). Jego zewnętrzny styl nawiązuje do architektury neogotyckiej, co czyni go atrakcyjnym punktem na mapie regionalnej. Kamień węgielny, położony przez superintendent D. Taube w 1886 roku, to jeden z ważniejszych symboli tej budowli; do dziś można go zobaczyć w najniższej partii wieży, od wschodniej strony. Świątynia została wzniesiona z charakterystycznej czerwonej cegły i przykryta miedzianą blachą, co nadaje jej niepowtarzalny wygląd.

Wieża kościoła, wznosząca się na wysokość 50 metrów, jest znana z zegara, który dodaje rytmu codziennemu życiu mieszkańców. Wysokie okna, w tym 10 ostrołukowych oraz 2 okrągłe, są ozdobione pięknymi witrażami, które przedstawiają głównie obrazy apostołów, wprowadzając do wnętrza atmosferę sacrum. Świątynia ma jedną nawę, a wnętrze jest przykryte eleganckim drewnianym stropem, co potęguje wrażenie przestronności.

W okresie II Rzeczypospolitej, kościół funkcjonował jako miejsce kultu dla parafii, która w 1937 roku liczyła 487 wiernych i przynależała do Superintendentury Kartuzy Ewangelickiego Kościoła Unijnego. Ostatnim znanym pastorem tej wspólnoty był Werner Müller. Od 1983 roku kościół pełni ważną funkcję jako parafialna świątynia, kontynuując swoją misję w nowym kontekście religijnym.