Edmund Kamiński

---

Życiorys

W 1956 roku Edmund Kamiński odegrał kluczową rolę w zakładaniu kartuskiego oddziału Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego. Dwa lata później, w 1958, założył Klub Młodej Inteligencji Kaszubskiej w Kartuzach, pełniąc funkcję jego prezesa. W tym czasie pracował jako księgowy. W 1961 roku przeniósł się do Wejherowa, gdzie w 1963 roku zdał maturę, po wcześniejszym ukończeniu szkoły zawodowej w Kartuzach. 28 listopada 1967 roku objął przewodnictwo w komitecie założycielskimMuzeum Piśmiennictwa i Muzyki Kaszubsko-Pomorskiej w Wejherowie, które przez kilka lat przygotowywał gromadząc zbiory.

Od momentu rozpoczęcia pracy muzealniczej w 1969 roku, jako szef Działu Zbiorów Specjalnych MPiMK-P, intensywnie poszukiwał eksponatów na terenie całych Kaszub. W latach 1976–1989 przewodził oddziałowi Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego w Wejherowie oraz pełnił funkcję radnego miejskiego przez kilka kadencji. W 1982 roku zainicjował powołanie Społecznego Komitetu Budowy Pomnika Jakuba Wejhera, który w 1991 roku zrealizował swoje przedsięwzięcie, a na rynku wejherowskim stanął pomnik założyciela miasta.

W latach 1988–1991 był redaktorem naczelnym nieregularnego informatora „Moje Wejherowo”, a następnie w latach 1992–1993 redagował wznowioną wersję „Zrzeszy Kaszëbskiej”. Jego praca została uhonorowana w 1980 roku Medalem Stolema, a w 2000 roku Statuetką Jakuba Wejhera za wkład w rozwój miasta Wejherowa. Kamiński był także członkiem wielu stowarzyszeń naukowych i organizacji społecznych, aktywnie przyczyniając się do ich działalności.

Po przejściu na emeryturę, zajął się pasją do fotografii, organizując liczne wystawy tematyczne, głównie indywidualne, zarówno na Kaszubach, jak i w krajach takich jak Niemcy, Francja i Szwecja. Jego prace spotkały się wszędzie z dużYM uznaniem. Tematyka wystaw obracała się wokół Kaszub – wyjątkowej przyrody, lokalnych miejscowości oraz wybitnych postaci kaszubskich. W 2000 roku wydał album „Kaszubskie Pory Roku” dokumentujący kilkanaście lat pracy i wędrówek po regionie.

Do najważniejszych publikacji Edmunda Kamińskiego można zaliczyć: „Wydawnictwa wejherowskiej poligrafii (1845–1972)” (1972), „Gdańskie Zakłady Papiernicze Przemysłu Terenowego. Drukarnia Wejherowo w okresie 50-lecia (1922–1972)” (1972), monografię Aleksander Janta-Połczyński. Podróżnik, poeta, prozaik” (1976), „Morze i krajobraz kaszubski w malarstwie Mariana Mokwy” (1978), „Pasja twórczego życia. Marian Mokwa, Jan Trepczyk, Aleksander Labuda” (1979), „Sławoszyńskie korzenie Jagalskich” (1993), oraz „Monografia Guczow Mack czyli Aleksander Labuda (1902–1981)” (1995). W planach miał wydanie dwutomowej monografii Jana Trepczyka.

Edmund Kamiński intensywnie angażował się w życie społeczne Wejherowa, uczestnicząc w licznych uroczystościach, koncertach Chóru im. Jana Trepczyka, który dyrygowała jego żona, Zofia (przybrana córka Trepczyka). Tworzył exposycje popularyzujące kulturę kaszubską oraz powiększał wiedzę na temat regionu. Kamiński był dumnym ojcem trójki dzieci: Janiny, Witosławy, zam. Frankowską (muzyk, działacz kaszubski, autorka kaszubskiej encyklopedii muzycznej) oraz Radosława, który pełnił funkcję dyrektora Muzeum Piśmiennictwa i Muzyki Kaszubsko-Pomorskiej w Wejherowie w latach 2007–2013. Do końca życia mieszkał w Wejherowie, gdzie został pochowany na cmentarzu komunalnym.

---

Oceń: Edmund Kamiński

---